Op 22 mei 2019 noteerde ik voor het eerst: ‘Sterrehuis?’ Voorzichtig nog, met een vraagteken. Een idee dat misschien nooit verder zou komen dan dat. Een idee dat ik zou kunnen vergeten. Maar ik vergat het Sterrehuis niet. Het klampte zich aan me vast, kroop onder mijn huid. Verleidde me tot uren googelen, verdwalen op archieven.nl, moed verzamelen.
Er waren nachten dat ik niet sliep. Eerst omdat ik bang was dat niemand hierover met me wilde praten. Daarna omdat mijn hoofd overstroomde van alle verhalen die ik hoorde. En deze week sliep ik niet omdat het iedere dag voelde alsof ik op schoolreisje ging (de beste vorm van niet slapen). Aan een succesvolle speelweek op Cultura Nova komt vandaag een eind. De Volkskrant noemde de voorstelling ‘een parel’ en gaf vier sterren. ‘Aangrijpend, ontroerend, indrukwekkend’ schreef het publiek.
Ik ben ontzettend trots op iedereen die meegewerkt heeft aan deze bijzondere voorstelling. Wars van voorzichtigheid, en radicaal in het licht. En bovenal ben ik trots op iedereen die bereid was zijn of haar herinneringen met mij te delen: zonder hun vertrouwen en openheid was dit verhaal nooit verteld.